اشعار

ره وا کـنـیـد قـافـلـه سـالار می‌رسد            یک قـافـلـه اسـیـرعـزادار مـی‌رسـد

برخیز یا حسین سری دست و پا نما            دلـبـر بـرای دیــدن دلـدار مـی‌رسـد

حالا که پیـر عـشق شدم ناز می‌کنی            باشد تو ناز کن که خریدار می‌رسد

سرّ الحسین سینه سینای زینب است            آری حـقـیـقـت هـمه اسرار می‌رسد

بـالا بـلـنـد بـودم و حـالا خــمـیـده‌ام            پُـر غـم‌تـرین زمـانه دیـدار می‌رسـد

عـباس کو که صبـرعـقـیله سر آمده            ناموس حق زکوچه و بازار می‌رسد

بر روی قـبر پیرهـنت پهـن می‌کـنم            جانم به لب ز گـریه بسـیار می‌رسد

تکرار صحنه‌ها شده در پیش دیده‌ام            نیزه به دست لشگـر اشرار می‌رسد

گویا هنوز می‌شـنوم زیر دست و پا            فـریـاد العـطـش ز لب یـار می‌رسـد

آن بار گـر نـشد بدنت را بغـل کـنـم            قبرت به روی سینه‌ام این بار می‌رسد

هرجا که شد غرور مرا دشمنت شکست            زینب غمین از آن همه آزار می‌رسد

آه ربـاب و قـبـر نهـان گـشـتۀ عـلـی            لالایی‌اش از آن دل غـم‌دار می‌رسد

دوستان که جایِ خود حتّی به فکرِ دشمن است            کمترین لطفش به دشمن دادنِ پیراهن است

از همان شب که چراغِ خیمه را خاموش کرد            عیب پوشی کردنش از نارفیقان روشن است

شک نکن گاهی تَشَرهایش دل از ما می‌برَد            شـیـوۀ حُـر سـازیِ آقا به نـحـو احسن است

خـطبه خـطبه من تَـوَرُّق کـرده‌ام تـاریخ را            گاه الگـویِ تمامِ شـیر مردان یک زن است

چایِ روضه رمزِ مستیِ رسولِ تُرک هاست            این شرابِ کهنه تا روزِ ابَد مرد افکن است

هرکـسی را بَهرِ کاری ساخـتـنـد و کـارِ ما            کفش هایِ سینه زن ها را مرتّب کردن است

بـویِ اسـفـند و گـلابِ دسـتـه‌های سیـنه زن            بویِ خوبِ خاطـراتِ کودکی های من است

هرکسی از هرکجایی اربعین در کربلاست            با من و ایل و تبارم بعد ازاین هم میهن است

اربعین موکب به موکب چایِ شیرین میخورم            آه شیرین تر از آن در کربلا جان دادن است!

من‌ از آن موقع که طفلی بی‌زبان بودم حسین            خادم نـاقـابـل این آسـتـان بـودم حـسـیـن

خرج روضه کردم و زهرا برایم خرج کرد!            سود کردم پیش تو! گرچه زیان بودم حسین

از جـوانی خـوبـتر پـیرِغـلامی شماست            شوق پیری داشتم وقتی جوان بودم حسین

راه افـتـادم بــرایـت! پـیـشــوازم آمـدی!            هر قدم مدیون لطفی بی‌کران بودم حسین

بـین خـوبـانت من بی‌آبـرو را هـم بخـر!            چون سگی در انتهای کاروان بودم حسین

من‌ که بودم دیرتر راهی مقـتل می‌شدی            کاش یارت می‌شدم! کاش آن زمان بودم حسین!

عفو کن‌ هروقت راحت آب خوردم در مسیر!            عفو کن هروقت زیرِ سایبان بودم حسین

تـاول پـایـم فـدای پــای دخـتـرهـای تـو!            بخدا موکب به موکب یادشان بودم حسین

خواهری از شام برگشته چنین فریاد زد            بی‌تو بین مجلس نامحـرمان بودم حسین

تا بگـیرد زندگـانی‌ام صـفا گفـتم حـسین            با همه بی‌بـنـد وباری بارها گفتم حسین

دست‌هایم را گرفتی هر کجا خوردم زمین            تا نهادم دست خود را روی پا گفتم حسین

اشکهایم را خریدی، خنده دادی جای آن            در میان خـنده‌ها و گـریه‌ها گفـتم حسین

هرکه با هر نیّتی خوانده تو را دادی جواب            گاه با اخلاص و گاهی با ریا گفتم حسین

گـاه در تـنهـایـی‌ام نـام تـو را نـالـه زدم            گاه در بزم عـزایت بی‌صدا گفـتم حسین

تاکه دیدم نوکرانت یک به یک زائر شدند            ناگهان بغضم شکست وبی‌هوا گفتم حسین

"ازحرم تا قتلگه زینب صدا میزد حسین"            اربعین، من از وطن تا کربلا گفتم حسین

حال می‌خواهی جواب گریه‌هایم را نـده            ابتدا گفـتم "حسین" و انـتها گفـتم حـسین

عمری ست در فراق تو با اشک سر کنیم            گـریه اگر کـم است بگـو بـیـشـتر کـنـیـم

جا مانـده‌ایم، حوصلۀ شرح قـصه نیست            تربت بـیـاورید که خـاکـی به سـر کـنـیم

ری زاده‌ایم و هر شب جمعه در این حرم            شب را به یاد کرب و بلایت سحـر کنیم

باهر قدم به سمت تو، صد حج برابر است            راضی نـشو که این همه آقا ضـرر کنیم

یک گوشه می‌رویم و فقط گریه می‌کنیم            یک روز می‌شود به ضریحت نظر کنیم؟

امسـال اربـعـین تـو دق می‌کـنـم حـسـین            تا کـی بـرای آمـدن امـا، اگـر… کـنـیـم

حـی عـلی حـسـیـن فـی یـوم الاربـعــیـن            این جـمـله را شعـارِ حـقـوق بـشر کـنـیم

شد اربـعـین و بر دل ما غم اضافه شد            یک فصل دیگری به محرم اضافه شد

تشبیه شد به کوثر و زمزم چواشک ما            بر آبـروی کـوثـر و زمـزم اضـافه شد

بر بـیـقـراری این قلب عـاشـق الـحـرم            نـزدیـک اربـعـیـن دمــادم اضـافـه شـد

دشمن شکسته تر شد و تیرش به سنگ خورد            تا برشمار موکـب و پـرچـم اضافه شد

لبیک یا حـسین زمین و زمان که گفت            بر اعــتـبـار عــالـم و آدم اضـافـه شـد

خالیست جای محتشم واین چه شورش است            گـویا که رستـخـیـز دگر هم اضافه شد

از جـوار عـرش سـرزد آفـتـاب دیگری            وا شد از «اَبِوا» به روی خلق، باب دیگری

بال وا كن لحظه‌ای در زیر باران شهود            از فـراز عرش می‌بـارد سحاب دیگری

بوی پـیراهن شـنـیدم، دیده بسـتم تا مگر            یوسف شعـرم ببـیـند باز خـواب دیگری

ای غزل! امشب به دریای مدیحش دل بزن            دارد این امواج، گوهرهای ناب دیگری

ما خـدا را در جـمال چـارده تن دیـده‌ایم            خوانده‌ام این حرف‌ها را در كتاب دیگری

جمله از شهر و دیار و آب و خاكی دیگرند            این یكی هم می‌رسد از خاك و آب دیگری

بوی احمد، بوی زهرا، بوی حیدر، بوی عشق            بشنوید از این چمن، عطر گلاب دیگری

حضرت خورشید هفتم، آن كه چشم روزگار            بـا وجــود او نـدارد انـتـخـاب دیـگــری

شك ندارم جبرئیل امشب برای عرشیان            وصف او را می‌كند با آب و تاب دیگری

ماه كی؟ بعد از نگاهـش آفـتابی می‌شود            می‌رود از شرم، شب‌ها در حجاب دیگری

شش كتابش را خدا آورد و امشب هم گشود            از كتاب معـرفت، فصل‌الخطاب دیگری

یا نـمی‌دانـد بـلـندای مـقـامش تا كجاست            یا ندارد منـكـرش حـرف حساب دیگری

مثل بـغـدادش خـرابم كـرده درد اشتـیاق            بسته بـالـم را فـراقـش با طـناب دیگری

یا بگـو باب الحـوائج یا بگو باب الـمراد            نام او حیف است بردن با خطاب دیگری

شد غـزل آغاز در مـدح رحـیم دیگری            هفـتمین بار است مستم از نسیم دیگری

هر كجا او هست آنجا میشود عرش خدا            گوشۀ طور است در سجده كلیم دیگری

با كدامین نام باید نام تو خواند و نوشت            حـضرت باب الحـوائج یا كریم دیگری

نیست غیر از كاظمین ات هیچ جا در عالمین            در كنار هم دو گـنبد در حـریم دیگـری

نیست هرگز بر علی ابن ابی طالب قسم            جز شما هرگز صراط مستـقـیم دیگری

باز هم در میزند این خانه را در باز كن            هم فـقیری هم اسـیری هم یـتـیم دیگری

نیمی از دل گم شده از عمد در صحن رضا            گـم شده در كـاظـمین انگار نیم دیگری

از مهـستـان ولایت مـاه هـفـتم شد عیان            جشن میلادش بپا گردید در هفت آسمان
بار دیگـر در مـدیـنه دلـبری دل می‌برد            تازه مولودی که باشد عرش حق را دلستان

عالم آل عـلی صادق شده، صاحب پسر            بوسه باران می‌کند مـادر رخ آرام جان
مخـزن گنج الهی را خـدا بگشوده است            عرضه کرده بر جهان اینبار هم دُرّی گران
مقصد هر شیعه بیت حضرت صادق شده            صف در صف واژۀ تبریک بر لبهایشان
آمده موسی بن جعفر، صابر وباب نجات            عالم وصالح، زکظم غیض او دارد نشان
جشن می‌باید که میلاد شریف کاظم است            نوکری در روز میلادش نما شادی کنان
کـاظـمـیـنش روز میلادش تماشایی بود            بارگـاهـش کـفـتـر دلـهـای ما را آشـیان
کاش روزی زائرش گردم دلم گیرد صفا            بهره ها گیرم ز الطاف امام انس و جان
حضرت باب الحوائج باز کن باب کرم            حاجت ما را روا کن ای عـزیزمهربان

وقـتـی امام صـاحـب فـرزند می‌شـود            بـاغ جـنـان شـکـوفۀ لبـخـنـد می‌شـود

صدها فرشته برقدمش بوسه می‌زنـند            فصل بـهـار و مـوسـم پـیـوند می‌شود

دل می‌تـپد به سیـنه ز شادی اهل بیت            آئـیــنـه دار لـطـف خـداونـد مـی‌شـود

لبخند نور حضرت صادق که دیدنی‌است            نـذر فــروغ چـهـرۀ فـرزنـد مـی‌شـود

دل در حضور حضرت کاظم رسیده است            یعنی که سـرسـپـرده و پـابـند می‌شود

موسی کجا به طـور مـنـاجات با خـدا            بـا او در این مـقـام هـمـانـنـد می‌شـود

هر کس قـدم نهـاد به راه امـام خویش            در این مسـیـر نـور هـدفـمـند می‌شود

گـفـتم نمی‌شود که به پـابـوس او رسم            از آسـمـان مـلائکه  گـفـتـنـد، می‌شود

خود را به کاظمین رسان درحضور او            آنجا ببین که ازتو چه خرسند می‌شود

با قلب پر سرور وفایی نوشت وگفت            امشب نصیب شیعه شکرخند می‌شود

از همه زندگی‌ام عشق فقط حاصل شد            عشق حرفی است که از کنج لبت نازل شد

گر چه جولانگه تو پهنۀ اقیانوس است            کشتی مـهـر تو را کـنج دلـم ساحل شد

خـواسـتـم از دم هـویِ تو هـدایت یـابم            سـوی درگـاه تو آمـد دل من سـائل شد

تا که سرگشته شدم ذکر تو را من خواندم            دیـنم از مهـر و تولای علی کـامـل شد

بهـر شکـرانـۀ آن کـه تو شـدی مولایم            جان دهم گر چه تو را هدیۀ ناقابل شد

من از آن روح طهورایی تو می‌خواهم

راه روشـن کـنـی و با تو بـیـابـم راهـم

کمترین سایۀ یک سایۀ تو خورشید است            درگه لطف تو تـنـهـا حـرم امـیـد است

مات از نـور فـروغ رخ تـو تا محـشر            زهره و اختر و شمس و قمر و ناهید است

هر چه بارید به عالم همه از یُمنِ تو بود            در شگفتم چه کسی از کرمت نومید است

بیدمجنونِ دلم شاخه به خاکت انـداخت            دلم از شوق نسیم تو به سان بیـد است

هر که دم می‌زنـد از ذات احـد می‌داند            که ولایت همۀ رمز همین توحید است

شـرح تو هـیچ نـیـاید ز کسی غیر خدا

اوست شایسته فقط تا که کند وصف تو را

هر چه گوییم همه شعر و محبت باشد            هـمـگـی زمـزمـه‌ای بهـر ارادت باشـد

می شد ای کاش به غیر تو نبندم دل را            کـار نا مـمکـن ما درک مـقـامت باشد

تو خودت معرفتت را به دل ما بچشان            فقـط این مـعـرفت از راه کرامت باشد

یک نگاه تو بس است ای گل زهرا ما را            گـوشـۀ چــشـم تـو وَاللهِ قـیـامـت بـاشـد

هر که آید به حـریمت دل او می‌گـیرد            کـاظـمـینت به خـدا عرش ولایت باشد

از ازل مـهـر ولایـت بـه دلـم می‌بـارد

نـام زیـبـای عـلـی در تـو تـجـلّی دارد

اولین کار تو در هر دو جهان دلبری است            اصل شأن تو همان منصب پیغمبری است

حکم حق ختم نبوت شده ورنه بی‌شک            روح والای تو شایستۀ این سروری است

دل ما را گــرهِ حـبـل مـتـیـن عـشـقـت            کِشد آن جا که تویی و به جنان برتری است

دل سپردن به تو معنای خدایی شدن است            هر که شد پیرو راهت به خدا حیدری است

وقت جان دادنم ای زادۀ زهـرا به لـبم            نام زیـبای تو آن زمـزمۀ آخـری است

ما هنوز از کرمت شوق عـنایت داریم

به خدا بر حـرمت مـیل زیـارت داریم

ذرّه‌ای در نزد خورشید درخشان توأیم            تشنه‌ای در حسرت یک جرعه باران توأیم

سالها نان خـورده‌ایم از سفرۀ اولاد تو            روزی ما می‌رسد چون بر سر خوان توأیم

گوشه‌ای از صحن آیینه و یا صحن عتیق            هرکجا هـستـیم گویی کـنج ایوان توأیم

زائـران دخـتـر تـو زائـران فـاطـمه‌اند            تا ابد ممنون این لطف دو چندان توأیم

ما غذای خانه‌هامان هم غذای حضرتی‌ست            درمیان خانه هم در اصل مهمان توأیم

بی‌گمان ایل و تبارت عزّت این کشورند            در حقـیقت اهل جمهـوری ایران توأیم

بچه‌های تو در ایران پادشاهی می‌کنند            حضرت غربت نشین! مدیون احسان توأیم

شش امامی نیستیم و نیستیم اهل وقوف            امر، امر توست آقا، تحت فرمان توأیم

بی‌گمان بی‌حب تو اسلام ابـتر می‌شود            دین هر کس پای خود ما که مسلمان توأیم

ما مسلمان تو؟! نه! از پیر خود آموختیم            پیـش شأنت در مـقام کلب دربان توأیم

قبلۀ ما را کشاندی سوی مشهد، در عوض            بــنــدۀ نـاقـابـل شـاه خــراســان تـوأیـم

عبد صالح بوده‌ای، باب الحوائج بوده‌ای            ما هـم آقـا از مـریدان عـمـوجان توأیم

عشقی که به دل کاشته بودی ثمر آورد            هم آه شب آورد هـم اشک سحـر آورد

آنـقـدر کـریـمی که گـدا از سر کـویت            از آنچه دلـش خواسته هم بیـشتر آورد

شــرمـنـده اگـر دیـدۀ پُـر اشـک نـدارم            نوکر به عزای تو همین مختصر آورد

غم پیش دل ریش تو ای مرد، کم آورد            صبر تو دگر حـوصلۀ صبر سر آورد

گیسوی سپیـدت خبر از داغ جگـر داد            غم هرچه که آورد به روی جگر آورد

دستی به روی جام غرورت ترک انداخت            آن دست که پشت در خانه شرر آورد

سم تا جگرت دید، خجالت زده تا تشت            از کوچه و آن صورت نیلی خبر آورد

در لحـظه تشـیـیع تو از کـینه، سپاهی            با تیـر و کـمان پـیـرزنِ فـتـنه‌گر آورد

"یا فاطمه" می گـفت حسین بن عـلی با            هر تیر که از سینه و پهلوت در آورد

چنان که هر زنی صدیقۀ اطهر نمی‌گردد            یقیناً هرکسی هم سبط پیغـمبر نمی‌گردد

دوباره سوره کوثر به احمد میشود نازل            کسی که مجتبایش میدهند ابتر نمی‌گردد

شمیمش هر سحر هوش از سر اهل محل برده            حریف عطر و بویش نافه و عنبر نمی‌گردد

ولایش کیمیا هست و خودش از کیمیاگرهاست            مس جانم بدون مهر پاکش زر نمی‌گردد

کریم بن کریم است و وجودش روح کرّمنا            کسی از محضر او دست خالی برنمی‌گردد

هر آن که با نگاه مهربان او مسلمان شد            بمیرد هم برای لحظه‌ای کافر نمی‌گردد

نـدارد گـنـبـدی تا جـلـد بـام او شـوم اما            پری که وا نشد سوی بقیعش پر نمی‌گردد

کسی که هدیه بر او میکند باران چشمش را            یـقـیـناً کور فردا وارد محـشر نمی‌گردد

خبر دارد شریکش قاتل جانش شود لکن            دلش راضی به ترک خانه و همسر نمی‌گردد

سکوت و درد و داغ و صبر و عمری خون دل خوردن            به آسانی کسی که محرم مادر نمی‌گردد

صدای در که می‌آیـد دوبـاره حال آقـایم            میان کوچه بدتر می‌شود بهتر نمی‌گردد

تا که بر روی لبم ذکر حسن جان دارم            از هـمین نامِ مبارک به دلـم جـان دارم

او ز دسـتـانِ کـریـمـانه عـطـا فـرمـوده            هرچه دارم همه از لطفِ کریمان دارم

من دخیلم به همین سفره، چرا که از آن            تا دمِ مـرگ ز احـسانِ حـسن نـان دارم

پیشه‌ام شغـلِ گـدایی ست در این میخانه            خـادمـم، خـادمیِ خـیـلِ غـلامـان دا رم

«یا مـعّـز الـفـقـرا» ذکـرِ لـبـانم هر دم            شکـر گـویـم رده‌ای بـین فـقـیـران دارم

خـشکـم و مـثـلِ کـویـری بـرهـوتـم امّا            از عـنـایـاتِ نـگــارم تـبِ بــاران دارم

حـرمِ خـاکیِ او قـلـبِ مـرا ویـران کرد            عـلت اینست دلی بی‌سر و سامـان دارم

چون کریم است به زوّارِ حسین خشنود است            زان سبب مـیل به سالارِ شهـیدان دارم

جز، از حسن اینقدر کرامت که شنیده است            این قدر کرامت که شنیده است و که دیده است

احمد روش و فاطمه رفتار و علی خـو            روی مَلک از وصف رخش رنگ پریده است

اولاد عــلـی اکــرمُ مِـن کـلّ کـریــمـنـد            نسبت به حسن اقربُ مِن حبل وَرید است

گفتم رگ گردن، غـزلم کرب و بلا شد            أحلی عسلِ کیست که شمشیر کشیده است

صلح حسن اسلام خروش است نه سازش            اسلام یزید است که در خویش خزیده است

رفـتــنــد کـه آئـیـن عـلـی زنـده بـمــانـد            مردان خدا، غرقه به خون، بی‌سر و بی‌دست

با قـصد تـمـاشای ضریـحـی که نـداری            "از خون جوانان حرم لاله دمیده است"

با صلـح اگر کُـشته شدی کُـشتۀ عـشقی            بی‌عشق، کسی کرب‌و‌بلا را نچشیده است

در پاسـخ یَابن الحـسن نیمه شب کیست            کافاق در آفاق، سپیده است و سپیده است

پادشاه است هر آن کس که گدای حسن است            کار جبریل امین گریه برای حسن است

چای می‌خورد دم هیئت و با خود می‌گفت            شک ندارم که شفا در ته چای حسن است

چه خـداوند کـریمی هـمه را می‌بخـشـد            این خداوند به هر حال خدای حسن است

همهـمه بـین گـداها به وجـود آمده است            به گمانم که دگر دقت عطای حسن است

هرچه داریم و نداریم خودش داده به ما            هر چه داریم و نداریم فدای حسن است

کـربـلا قـاسـم او تـا کـه به مـیـدان آمـد            همه گفتند که این شیر به جای حسن است

بـعـد نـابـودی حـکــام سـعـودی دیـگـر            نوبت ساختن صحن و سرای حسن است

جذبه و جاذبه و جلوۀ اعظم حسن است            علی و عالی و علامه و اعلم حسن است

به خـداوند بهـشتـش حسن آباد خداست            شرف‌الشمس خداوندِ دو عالم حسن است

بنویس از نفَـسـش فاطمه را می‌فـهـمند            بـسکه آئـیـنۀ پیـغـمبر اکـرم حسن است

از حـسن جانِ عـلی بِینِ جـمل فهـمـیدم            دومین حیدرِ این قـوم مُسَلم حسن است

چهارده تَن همه اوصافِ حسن را دارند            دو حسن هست ولیکن همه از دَم حسن است

بیشتر داد به هر کَس که اهانت کردَش            بسکه بخشید که گفتیم خدا هم حسن است

او حسین است و حسین است حسن پس خوب است            بنویسیم که در هر دو مجسم حسن است

بارها گفت حسین اینکه کریم این آقاست            بارها گفت حسین اینکه مقدم حسن است

کـیـست او قـبـلـۀ اصـحـابِ ابـاعـبـدالله            نقشِ پُر جذبۀ هفتاد و دو پرچم حسن است

شـیـخ عـباس قـمـی، مُنـتـهی الآمـالـش            گفت در کـرببلا سیلِ دمادم حسن است

کاش می‌شد که بگویم به ضریحِ حرمش            اینهمه غم حسن است اینهمه ماتم حسن است

ابن طاووس بـخـوان آه مُـقَـرَم بـنـویس            روضۀ غربتِ شبهای محرم حسن است

پیش چشم قاسم و نجمه، حسن از حال رفت            در مدینه آن غریب در وطن از حال رفت

تا که شد محروم از عطر کریم اهل بیت            خاک مصر و یثرب و شام و یمن از حال رفت

روزه بود و تشنه بود و زهر جای آب خورد            عاقبت در خانه‌اش از ظلم زن از حال رفت

 “لِعَـلیٍّ و لِـزهـرا و حَـسنْ” سوخـت دلم            “انَّ فِی‌الجنهِ نهراً مِن لَبَنْ” از حال رفت

لخته لخته از دهانش خون درون تشت ریخت            تا که شد خونین عبا و پیرهن از حال رفت

ظاهراً در بستر اما باطناً در کوچه بود            گوئیا میگفت: مادر را نزن، از حال رفت

لحـظۀ آخـر خـبر داد از غـریبی حسین            زینب غمدیده‌اش از این سخن از حال رفت

چشم هایش را که بست اُمُّ البنین از پا نشست            پس ابوفاضل یل لشکر شکن از حال رفت

پیکـر بی‌جان او شد تیر باران و حسین            وقت در آوردن تیر از بدن از حال رفت

وای از روز حـسـین و آه از کـربـبلا..            فاطمه در مقتل آن بی‌کفن از حال رفت

همین که نـامِ بلـنـدت به هر زبان افتاد            چه شور و وِلوِله‌ای در دل جهان افتاد

برایِ ذکـرِ مـصـیـبت دلـم گرفت آتش            و سیلِ گریه و ماتم به عمقِ جان افتاد

به وقتِ غارت و حمله چه بر سرت آمد؟            که شمر خسته شد و خولی از توان افتاد!

به روی نیزه و در جمع این حرامی‌ها            رقـیـه دیـد تـو را و نـفـس زنـان، افـتاد

یزید بی‌شـرف امـا مـیـانِ بـزمِ شـراب            به جانِ زخمِ سر و صورت و دهان افتاد

به رویِ طشت طلا و به پیشِ چشم همه            چـقـدر روی لـبـت ردِّ خـیـزران افتاد!